Κώστας Αρβανίτης στο politic: «Ήρθε η ώρα η ΕΕ να ωριμάσει βίαια»

05/03/2022, 10:34

«Οι κυρώσεις συνιστούν σοβαρή πρόοδο, ωστόσο θα μπορούσαν να επιφέρουν ακόμη πιο ουσιαστικό χτύπημα στο “σύστημα Πούτιν”, αν είχε υιοθετηθεί η πρόταση της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για κυρώσεις και σε βάρος ολιγαρχών με περιουσίες στα Paradise Papers», τονίζει, σε συνέντευξή του στο www.politic.gr, ο Κώστας Αρβανίτης.

Συνέντευξη στον Γιάννη Συμεωνίδη

Ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ-Προοδευτική Συμμαχία και της Ευρωπαϊκής Αριστεράς ζητά να προχωρήσει η υπόθεση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αφού οι συνθήκες επιβάλλουν γρήγορες κινήσεις στην κατεύθυνση της κοινής ευρωπαϊκής άμυνας: «Είναι κρίσιμο αυτό για την αυτονόμηση της Ευρώπης από ΗΠΑ- ΝΑΤΟ, αλλά ακόμα και για να αποφύγουμε στο μέλλον έναν ακόμα πόλεμο», αναφέρει χαρακτηριστικώς, προσθέτοντας πως ίσως ήρθε η ώρα η ΕΕ να ωριμάσει βιαίως, να αφήσει πίσω της οριστικώς την εποχή της αποκλειστικώς οικονομικής ένωσης και να κατευθυνθεί σε ισχυρότερη πολιτική ενοποίηση, γιατί όχι και με ενιαίο Σύνταγμα, «σε μια Ευρώπη παγκόσμια πρωταγωνίστρια».

Σε σχέση με τη στοχοποίηση της κυβέρνησης Μητσοτάκη για ζητήματα που αφορούν το κράτος δικαίου, ο κ. Αρβανίτης παρατηρεί πως η χώρα μας μπαίνει στην ίδια πορεία με την Πολωνία και την Ουγγαρία. Υπογραμμίζει, μάλιστα, πως αν συνεχίσει στον «αυταρχικό κι αντιθεσμικό της κατήφορο, καμία φιλία με κανέναν κύριο Βέμπερ και κανένας Έλληνας Επίτροπος δεν θα μπορέσει να τη σώσει».

Σε αυτό το πλαίσιο, κι όχι μόνο για τις «καταστροφικές» επιλογές Μητσοτάκη στην οικονομία και την πανδημία, θεωρεί πως είναι επιτακτική ανάγκη η πολιτική αλλαγή το συντομότερο δυνατό: «Παγιδευμένη στη δουλική εξυπηρέτηση των συμφερόντων που τη στήριξαν η κυβέρνηση εγκλωβίζεται σε μια δίνη πολιτικής αναξιοπιστίας που θα φέρει το τέλος της ακόμα πιο κοντά», σημειώνει ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία, ο οποίος πιστεύει ότι το κόμμα του έχει κατανοήσει την κληρονομιά της περιόδου διακυβέρνησης τη χώρας από το ίδιο και με τις προγραμματικές επεξεργασίες που έχει ήδη αναδείξει, αλλά κι αυτές που θα ακολουθήσουν θα πείσει τους πολίτες να το εμπιστευτούν ξανά.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη του Κώστα Αρβανίτη:

Αρκούν οι οικονομικές κυρώσεις που έχει επιβάλει και η ΕΕ στη Ρωσία ή για μια ακόμα φορά η Ευρώπη αντιμετωπίζει μια πολεμική κρίση οικουμενικών διαστάσεων με αμηχανία κι όχι με στρατηγική;
Οι κυρώσεις συνιστούν σοβαρή πρόοδο, ωστόσο θα μπορούσαν να επιφέρουν ακόμη πιο ουσιαστικό χτύπημα στο «σύστημα Πούτιν», αν είχε υιοθετηθεί η πρόταση της LEFT (Ευρωπαϊκή Αριστεράς) για κυρώσεις και σε βάρος ολιγαρχών με περιουσίες στα Paradise Papers. Κάποιοι δεν το ήθελαν αυτό, και καλό θα ήταν να εξηγήσουν στους Ευρωπαίους πολίτες γιατί επιλέγουν να μην θίξουν ένα κομμάτι της ρωσικής ολιγαρχίας που συνδέεται στενά με τον Πούτιν. Όσο ισχυρές κι αν είναι αυτές, και τολμηρές, δεν θα αποδώσουν το ποθούμενο, που είναι η άμεση κατάπαυση του πυρός και μια βιώσιμη ειρήνη, χωρίς στιβαρή διπλωματία. Μια διπλωματία που δεν είναι παρακολούθημα συμφερόντων των ΗΠΑ ούτε θα χαϊδεύει τον αυταρχικό νεο-τσάρο Πούτιν, υπεύθυνο για την αδιανόητη αυτή περιπέτεια. Μια διπλωματία που θα φέρει αποτελέσματα, δηλαδή, και δεν θα γίνεται για το θεαθήναι και την προεκλογική εκστρατεία του Μακρόν. Και στην κρίση αυτή, αναδείχτηκαν γνωστές αδυναμίες και προβλήματα: η Ευρώπη φάνηκε απροετοίμαστη, αιφνιδιάστηκε, βρήκε βηματισμό, πήρε τολμηρές αποφάσεις. Ωστόσο, δεν είναι ώρα για επανάπαυση και αυτοθαυμασμούς: χρειάζεται βάρος στη διπλωματία, χρειάζεται αυτοσυγκράτηση από κινήσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε περαιτέρω κλιμάκωση.

Και φυσικά χρειάζεται να προχωρήσει η υπόθεση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, οι συνθήκες επιβάλλουν γρήγορες κινήσεις και πρωτοβουλίες στην κατεύθυνση της κοινής ευρωπαϊκής άμυνας. Είναι κρίσιμο αυτό για την αυτονόμηση της Ευρώπης από ΗΠΑ- ΝΑΤΟ, αλλά ακόμη και για να αποφύγουμε στο μέλλον έναν ακόμη πόλεμο.

Πρέπει να θεωρούμε ξεπερασμένο τo μεταπολεμικό, αλλά και μεταψυχροπολεμικό γεωπολιτικό στάτους κβο; Ποιο είναι το καλό και ποιο το κακό σενάριο για την επόμενη δεκαετία για την Ελλάδα;
Αν υπάρχει ένα σημείο στο οποίο συγκλίνουν όλες οι αναλύσεις είναι πως ζούμε ιστορικές στιγμές. Είναι νωρίς για να πούμε τι αλλαγές φέρνει η νέα κατάσταση μετά την παράνομη εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία, αλλά εγώ βλέπω δύο δρόμους: τον δρόμο της έντασης, των εξοπλισμών, του νέου ψυχρού πολέμου και της Ευρώπης των νέων στρατοπέδων, μια εφιαλτική καρικατούρα του ψυχροπολεμικού σκηνικού του 20^ού αιώνα από τη μία. Μέσα στο ίδιο πλαίσιο, θα τοποθετούσα και την απειλή υποχώρησης του κράτους δικαίου στην Ευρώπη: ο Πούτιν με τις ακροδεξιές πρακτικές του δεν είναι εχθρός μόνο της Ουκρανίας, αλλά και του κράτους δικαίου, αποδεδειγμένα, εδώ και χρόνια στην ίδια του τη χώρα. Και από την άλλη, τον δρόμο της ισχυρής ευρωπαϊκής διπλωματίας, της ειρήνης και της συνεργασίας των λαών. Ίσως τελικά ήρθε η ώρα η ΕΕ να ωριμάσει βίαια, να αφήσουμε πίσω μας οριστικά την εποχή της αποκλειστικά οικονομικής ένωσης και να πάμε σε ισχυρότερη πολιτική ενοποίηση, γιατί όχι και με ενιαίο Σύνταγμα, σε μια Ευρώπη παγκόσμια πρωταγωνίστρια που δεν θα αιφνιδιάζεται, σε μια Ευρώπη όπου το κράτος δικαίου θα είναι ξανά αυτονόητη προϋπόθεση και δεν θα αμφισβητείται στην πράξη από ακροδεξιές κυβερνήσεις.

Πιστεύω πως το κακό σενάριο δεν θα έχει μόνο δυσπιστία και ένα νέο ψυχρό πόλεμο, αλλά και τη δυστοπία της υποχώρησης του κράτους δικαίου στην Ευρώπη. Και αυτό, οι δημοκρατικές δυνάμεις της ΕΕ, δεν θα το επιτρέψουμε.

Βρίσκεται η χώρα μας από τις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο κάτω από το ίδιο μικροσκόπιο που βρίσκονται η Πολωνία και η Ουγγαρία για ζητήματα που αφορούν το κράτος δικαίου; Τι συνέπειες μπορεί να έχει μια τέτοια εξέλιξη;
Τις ίδιες που μπορεί να έχει και για την Πολωνία! Σας θυμίζω ότι η χώρα αυτή έχει ήδη μπει σε μια διαδικασία που στο τέλος της βρίσκεται η έξοδος από την ΕΕ, ένα διόλου απίθανο Polexit! Μια διαδικασία που ούτε ο πόλεμος στην Ουκρανία θα ανακόψει με την επίκληση του επείγοντος της συγκυρίας. Να μην μας καθησυχάζει το γεγονός ότι η Ελλάδα βρίσκεται ακόμη πολύ πίσω και από την Ουγγαρία και από την Πολωνία στο θέμα αυτό, φυσικά και δεν συγκρίνεται με τις δύο αυτές χώρες, ακόμη. Η πορεία, όμως, της κυβέρνησης Μητσοτάκη στα θέματα σεβασμού του κράτους δικαίου μας βάζουν στην ίδια διαδρομή με τις δύο αυτές χώρες. Και αν η σημερινή κυβέρνηση συνεχίσει στον αυταρχικό και αντιθεσμικό της κατήφορο, καμία φιλία με κανέναν κύριο Βέμπερ και κανένας Έλληνας Επίτροπος δεν θα μπορέσει να τη σώσει. Και γι’ αυτό, και όχι μόνο για τις καταστροφικές επιλογές Μητσοτάκη στην οικονομία και την πανδημία, είναι επιτακτική ανάγκη η πολιτική αλλαγή το συντομότερο δυνατό. Για να σώσουμε όχι απλώς το διεθνές κύρος, αλλά και τη διεθνή θέση της χώρας μας.

Μπορεί ένα παρατεταμένο κύμα ακρίβειας να αποτελέσει καταλύτη και για τις εγχώριες πολιτικές εξελίξεις; Πόσο έτοιμος είναι ο ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία να ξανακυβερνήσει;

Οι πολίτες έχουν ήδη αρχίσει να συνειδητοποιούν πως η ακρίβεια δεν είναι φυσικό φαινόμενο, δεν είναι μια γενετική μετάλλαξη κάποιου ιού που μας ήρθε από κάποιο μακρινό σημείο του πλανήτη. Η ακρίβεια είναι αποτέλεσμα σε ένα βαθμό της παγκόσμιας κρίσης που προκάλεσε η πανδημία, αλλά ο τρόπος που εκδηλώνεται σε κάθε χώρα αντανακλά τις πολιτικές της κάθε κυβέρνησης. Και στην Ελλάδα η ενεργειακή φτώχεια με την εκρηκτική αύξηση των τιμών της ηλεκτρικής ενέργειας είναι αποτέλεσμα των νεοφιλελεύθερων επιλογών της δεξιάς κυβέρνησης της ΝΔ που δεν είναι τίποτε άλλο παρά το «μασκάρεμα» με ολίγη ιδεολογία πολιτικών επιλογών στήριξης πανίσχυρων ελίτ σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας. Το είδαμε στον ΕΝΦΙΑ, το είδαμε σε όλες τις αλλαγές στη φορολογική πολιτική, το βλέπουμε και στο θέμα της ακρίβειας. Το είδαμε και όταν επέλεξαν μια ψευτο-αύξηση στο βασικό μισθό, ενώ οι τιμές στα ράφια κάλπαζαν, για να αναγκαστούν αμέσως μετά να υποσχεθούν μία δεύτερη, ομολογώντας έτσι την ανεπάρκειά τους. Οι πολίτες γονατίζουν, η κυβέρνηση παριστάνει ότι θεραπεύει το πρόβλημα με παρεμβάσεις, αλλά όλοι καταλαβαίνουν ότι τα μέτρα της είναι ασπιρίνες. Όλοι βλέπουν πια την ανεπάρκεια και την αδιαφορία της να προστατεύσει το λαϊκό εισόδημα. Παγιδευμένη στη δουλική εξυπηρέτηση των συμφερόντων που την στήριξαν η κυβέρνηση εγκλωβίζεται σε μια δίνη πολιτικής αναξιοπιστίας που θα φέρει το τέλος της ακόμη πιο κοντά.

Δεν πιστεύω στα κόμματα που είναι «ανέτοιμα» να κυβερνήσουν, είναι ένα εφεύρημα παλαιών κομμάτων για να τρομάξουν τους πολίτες μπροστά στο νέο, και στο παρελθόν δεν σταμάτησε την πορεία του νέου που ερχόταν ορμητικά, ούτε το 1981, ούτε το 2015. Πιστεύω ότι στον ΣΥΡΙΖΑ– ΠΣ έχουμε κατανοήσει την κληρονομιά της περιόδου διακυβέρνησης και με τις προγραμματικές επεξεργασίες που έχουμε ήδη αναδείξει αλλά και αυτές που θα ακολουθήσουν θα πείσουμε τους πολίτες να μας εμπιστευτούν ξανά. Με πρόγραμμα, συγκεκριμένη κοινωνική στόχευση και καθαρές και κοστολογημένες προτάσεις θα πείσουμε τους πολίτες πως μια προοδευτική κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα θα δώσει λύσεις στα αδιέξοδα που η Μητσοτάκης Α.Ε. αφήνει κληρονομιά στον τόπο.

Κι αυτό πρέπει να γίνει το συντομότερο δυνατό.

Δείτε επίσης: Αλ. Χαρίτσης: «Η επιλογή της κυβέρνησης να μην προχωρήσει σε αποφασιστικά μέτρα στήριξης, οδηγεί σε επώδυνες εξελίξεις»