Τριάντα οκτώ χρόνια είναι πολλά, μια ζωή ολόκληρη θα μπορούσε να πει κάποιος, πολύ περισσότερο στον αθλητισμό, όπου τα πάντα είναι ρευστά και τα συναισθήματα αλλάζουν μέσα σε μια στιγμή. Παραταύτα, όταν στις 25 Απριλίου η Παρί Σεν Ζερμέν και η Σεντ Ετιέν θα παραταχθούν στο «Σταντ ντε Φρανς» για τον τελικό του κυπέλλου Γαλλίας, τα 38 χρόνια που έχουν περάσει από την προηγούμενη (και μοναδική) ανάλογη αναμέτρησή τους θα μοιάζουν μια αιωνιότητα, ακόμη και για τα δεδομένα του σύγχρονου ποδοσφαίρου…
Ο τελικός της 25ης Απριλίου έχει φυσικά ως ξεκάθαρο φαβορί την ομάδα της πρωτεύουσας. Χάρη στην αδιάκοπη χρηματοδότηση του Νασέρ Αλ Κελαϊφι, η Παρί Σεν Ζερμέν έχει μετατραπεί τα τελευταία χρόνια στην απόλυτη κυρίαρχο του γαλλικού ποδοσφαίρου και αναζητά την ευρωπαϊκή υπέρβαση, με την κατάκτηση του Champions League να αποτελεί κάτι σαν… εμμονή. Οι Παριζιάνοι οδεύουν ολοταχώς προς την κατάκτηση του έβδομου πρωταθλήματος την τελευταία οκταετία (ως την ημέρα του τελικού είναι πολύ πιθανό να έχουν εξασφαλίσει και μαθηματικά τον τίτλο) και θέλουν να επαναφέρουν στην κατοχή τους και το κύπελλο, το οποίο απώλεσαν πέρυσι από τη Ρεν, μετά από τέσσερις σερί κατακτήσεις.
Στην αντίπερα… όχθη, θα βρεθεί μία παραδοσιακή δύναμη του γαλλικού πδοοσφαίρου, που βρίσκεται όμως σε μακροχρόνιο «μαρασμό». Ακόμη και σήμερα, 39 χρόνια μετά το τελευταίο πρωτάθλημά της (1981), η Σεντ Ετιέν παραμένει η πολυνίκης της Ligue 1 με δέκα τρόπαια, οκτώ εκ των οποίων το διάστημα 1963-1976, οπότε και κυριάρχησε στις εγχώριες διοργανώσεις. Στο αποκορύφωμά τους, οι «στεφανουά» έφτασαν ως τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών το 1976, γνωρίζοντας την ήττα με 1-0 από την Μπάγερν.
Rewind στις 15 Μαΐου 1982. Η Σεντ Ετιέν δεν είναι πλέον η μεγάλη δύναμη του γαλλικού ποδοσφαίρου, αλλά δεν παύει να είναι μία από τις ισχυρότερες ομάδες της χώρας. Ένα χρόνο νωρίτερα έχει κατακτήσει το πρωτάθλημα, ενώ εκείνη τη σεζόν, η οποία έχει ολοκληρωθεί μία εβδομάδα πριν τον τελικό του κυπέλλου, τερματίζει δεύτερη, χάνοντας τον τίτλο από τη Μονακό για ένα βαθμό. Το ρόστερ της διαθέτει αρκετούς διεθνείς Γάλλους ποδοσφαιριστές, όπως ο τερματοφύλακας Ζαν Καστανεντά, οι αμυντικοί Πατρίκ Μπατιστόν και Κριστιάν Λοπέζ και ο μέσος Ζαν-Φρανσουά Λαριό, όμως αυτοί που ξεχωρίζουν είναι ο Τζόνι Ρεπ, βασικό στέλεχος της μεγάλης εθνικής Ολλανδίας της δεκαετίας του 1970, και ο αδιαμφισβήτητος ηγέτης της ομάδας, ο ασύγκριτος Μισέλ Πλατινί.
Εκείνο το παιχνίδι είναι το σημαντικότερο στην ως τότε -σύντομη- ιστορία της Παρί Σεν Ζερμέν. Μετράει μόλις 12 χρόνια ζωής (ιδρύθηκε το 1970, ως προϊόν συγχώνευσης της Παρί FC και της Σταντ Σεν Ζερμέν), αγωνίζεται στην πρώτη κατηγορία οκτώ χρόνια, χωρίς όμως κάποια ιδιαίτερη διάκριση, ενώ δεν έχει συμμετάσχει ποτέ σε ευρωπαϊκή διοργάνωση. Ετοιμάζεται για την παρθενική παρουσία της σε τελικό κυπέλλου, αφού απέκλεισε στον ημιτελικό την Τουρ στη διαδικασία των πέναλτι, έχει ολοκληρώσει το πρωτάθλημα στην έβδομη θέση και αστέρια της είναι ο διεθνής Γιουγκοσλάβος Ίβιτσα Σούριακ, ο νεαρός μέσος Λουί Φερναντέζ και ο σέντερ-φορ Ντομινίκ Ροστό, ο οποίος «έλαμψε» για εννέα ολόκληρα χρόνια (1971-1980) με τη φανέλα της Σεντ Ετιέν, πριν πέσει σε… δυσμένεια και αποφασίσει να μετακομίσει στο Παρίσι.
Όπως είναι φυσικό, η Σεντ Ετιέν θεωρείται το αδιαφιλονίκητο φαβορί του τελικού, όμως οι παίκτες της Παρί αντιλαμβάνονται την ιστορική συγκυρία και παίζουν… σαν να μην υπάρχει αύριο! Ο Ναμπατίνγκ Τοκό ανοίγει το σκορ στο 58ο λεπτό και οι πρωτευουσιάνοι πιστεύουν πια στο θαύμα. Φευ, ο Μισέλ Πλατινί δεν έχει πει την τελευταία λέξη του. Στο τελευταίο παιχνίδι του με την πράσινη φανέλα, πριν μεταγραφεί το ίδιο καλοκαίρι στη Γιουβέντους, ο μετέπειτα πρόεδρος της UEFA ισοφαρίζει στο 76΄, στέλνει το ματς στην παράταση κι εκεί βρίσκει εκ νέου δίχτυα στο 99΄, δίνοντας στους «στεφανουά» προβάδισμα… κούπας. Η Παρί δείχνει να μην μπορεί να αντιδράσει, όμως στην εκπνοή του έξτρα ημιώρου, ο Ντομινίκ Ροστό «πληγώνει» την αγαπημένη ομάδα του και διαμορφώνει το τελικό 2-2. Ο τίτλος κρίνεται στη διαδικασία των πέναλτι, όπου ο αρχηγός Κριστιάν Λοπέζ γίνεται ο μοιραίος για τη Σεντ Ετιέν, καθώς αστοχεί στο έκτο πέναλτι. Η Παρί Σεν Ζερμέν επικρατεί με 6-5 και οι παίκτες της πανηγυρίζουν έξαλλα, χωρίς κι οι ίδιοι να αντιλαμβάνονται ότι έχουν γράψει τα ονόματά τους στην ιστορία.
Στα 38 χρόνια που μεσολάβησαν από τότε, η ομάδα της γαλλικής πρωτεύουσας έχει κατακτήσει (μαζί με εκείνο το ιστορικό κύπελλο) ισάριθμα τρόπαια: οκτώ πρωταθλήματα, δώδεκα κύπελλα, οκτώ λιγκ καπ, εννέα σούπερ καπ και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων Ευρώπης, το 1996. Την τελευταία οκταετία, η Παρί μετέχει ανελλιπώς στο Champions League, περνώντας κάθε χρόνο τη φάση των ομίλων, αλλά χωρίς να έχει καταφέρει ως τώρα να φτάσει πέρα από τα προημιτελικά. Το «Παρκ ντε Πρενς» αποτελεί πλέον την έδρα μερικών σταρ παγκόσμιας εμβέλειας, όπως ο Νεϊμάρ και ο Κιλιάν Μπαπέ.
Για τη Σεντ Ετιέν, το καλοκαίρι του 1982 ήταν η αρχή του τέλους. Ένα μεγάλο οικονομικό σκάνδαλο οδήγησε στην αποχώρηση του επί σειρά ετών προέδρου της, Ροζέ Ροσέ (που αργότερα κατέληξε στη φυλακή), και η άλλοτε κραταιά ομάδα πήρε για τα καλά την κατιούσα. Μόλις δύο χρόνια αργότερα, υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία και για περίπου 20 χρόνια μετατράπηκε σε… ασανσέρ. Η παροιμιώδης στήριξη των οπαδών της (μαζί με εκείνους της Μαρσέιγ, θεωρούνται οι πλέον «θερμοί» στη Γαλλία) και η απόφαση της διοίκησης, στις αρχές της δεκαετίας του 2000, να στρέψει την προσοχή της στις ακαδημίες, βοήθησαν τον ιστορικό σύλλογο να σταθεροποιηθεί στη Ligue 1 από την περίοδο 2004-05 κι έπειτα, να αγωνιστεί ξανά στην Ευρώπη και να προσθέσει ένα -έστω και ήσσονος σημασίας- τρόπαιο στη συλλογή της, το λιγκ καπ του 2013. Τα τελευταία 15 χρόνια, παίκτες όπως ο Ντμίτρι Παγέτ, ο Μπλεζ Ματουιντί και ο Μπαφετίμπι Γκομί έκαναν τα πρώτα βήματά τους ή καθιερώθηκαν στους «πράσινους», όμως το σύμβολο των ακαδημιών της Σεντ Ετιέν είναι ο Λοϊκ Περέν. Έχοντας περάσει όλη του τη ζωή στους «στεφανουά», όπου έκανε ντεμπούτο το 2003 και μετράει πάνω από 430 επίσημες συμμετοχές, ο 35χρονος αμυντικός θα μπει ως αρχηγός στο «Σταντ ντε Φρανς» για τον τελικό της 25ης Απριλίου, με το όνειρο να σηκώσει στο φινάλε το τρόπαιο στον ουρανό του Παρισιού. Φαβορί βέβαια θα είναι η Παρί Σεν Ζερμέν, όμως η ιστορία παίζει περίεργα παιχνίδια. Ακόμη κι αν χρειαστεί να περιμένει 38 χρόνια, μια ολόκληρη ζωή…
Γιάννης Δημητρόγλου
